Πώς περιγράφει η Αρετούσα στις σελίδες του ημερολογίου της, τον χαμένο της έρωτα; Μια άποψη βασισμένη στα κείμενα

Μέλη της ομάδας: Σπυριδούλα Παπασωτηρίου, Μαρία Ορφανίδου, Φανή Σπυριδοπούλου, Μαρία Μπογιατζή και Ιωάννα Μπίσκα

Αγαπητό ημερολόγιο, 

Γράφω αυτές τις γραμμές καθισμένη στο μισοσκόταδο του κελιού μου.          Είμαι τυχερή, απόψε το βαθύ σκοτάδι σπάει ελαφρώς από το δυνατό φως της πανσελήνου που διέρχεται από το μικροσκοπικό φεγγίτη στον τοίχο, καθιστώντας δυνατό το γράψιμο.                               

Μια εβδομάδα πριν, η απουσία φωτός δεν θα αποτελούσε ανησυχία για μένα. Απολάμβανα την πολυτέλεια δύο λευκών κεριών τα οποία χρησιμοποιούσα με φειδώ, αφού γνώριζα πολύ καλά πως δεν θα μου επιτραπεί να τα ανανεώσω. Τη στιγμή που η τελευταία σταγόνα τους κύλησε στο πάτωμα, ικέτεψα τον πατέρα μου να φέρει ένα από τα χιλιάδες που υπάρχουν στο κάστρο. Το πιο ασήμαντο, ένα από τα αναρίθμητα που στέκονται στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, περιμένοντας καρτερικά να τα χρησιμοποιήσει κάποιος. Φυσικά αρνήθηκε. Τόνισε για χιλιοστή φορά πως ήμουν ανάξια προνομίων. Δεν γίνεται να ζητήσω από την παραμάνα να κλέψει το πιο μικρό,-όχι γιατί θα δίσταζε, μ’ αγαπά υπερβολικά για να μου χαλάσει χατίρι-, αλλά επειδή καθημερινά ελέγχεται αν ο αριθμός τους είναι ο ίδιος με την προηγούμενη μέρα. Σε περίπτωση που δεν είναι, το προσωπικό πληρώνει τις συνέπειες. Μείωση μερίδων φαγητού συνήθως.

Τα πανομοιότυπα κεριά μου φέρνουν στο μυαλό τη μητέρα μου. Ήμουν παιδί όταν έφυγε από κοντά μας. Τη μέρα της κηδείας όλοι στεκόμασταν γύρω της όπως τα κεριά. Βουβοί, καρτερώντας το τέλος του μαρτυρίου μας. Ήμουν ολομόναχη. Τότε κατάλαβα. Κατάλαβα ότι όσο και να εγώ πονάω, όσο και αν νιώθω ότι έχω χάσει όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζω, κανένας δε νοιάζεται. Κανείς δεν πρόκειται να μοιραστεί μαζί μου τη θλίψη και το θρήνο μου. Η συνειδητοποίηση με χτύπησε σαν σφαίρα στο στήθος, ανοίγοντας τρύπα.

Για την επόμενη δεκαετία η πληγή συνέχισε να διογκώνεται, απειλώντας να εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα. Μετά το πρώτο διάστημα, τα χρόνια που ένιωθα πως θα λιποθυμήσω από το κλάμα, πως η κάθε μικρή ατυχία είναι η αρχή του τέλους, ακολούθησε μια περίοδος αδράνειας. Αυτό ήταν το χειρότερο. Η ομίχλη της απελπισίας με είχε τυλίξει ολόκληρη, τη μετέφερα όπου και αν πήγαινα. Κοιμόμουν, έτρωγα, πήγαινα σε χορούς, μιλούσα, επέστρεψα στις συνηθισμένες μου ασχολίες. Η διαφορά όμως έγινε αντιληπτή από όλους. Δεν έβαζα ψυχή στην καθημερινότητά μου, γιατί απλούστατα δεν διέθετα πια. Οι φίλοι μου απομακρύνθηκαν με τον καιρό από μένα. Μ’ αγαπούσαν, μα οι άνθρωποι χρειάζονται στο πλευρό τους φίλους που τους προξενούν αισθήματα χαράς. Εγώ εξέπεμπα πόνο και απελπισία.                                                                                                

Η απουσία του αγαπημένου μου με σκοτώνει και παρόλα αυτά κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει. Η  παραμάνα με συμβουλεύει να τον ξεχάσω και να συνεχίσω τη ζωή μου. Μα πώς να συνεχίσω αφού αυτός είναι η ζωή μου; Όλοι γύρω μου έχουν ορίσει την μοίρα μου και προσπαθούνε να με πείσουν να παντρευτώ έναν ξένο. Είναι επίσης ο μόνος τρόπος να βγω από το κελί που με έκλεισε το πατέρας μου. Προτιμώ όμως να μείνω εδώ μέσα μέχρι το τέλος της ζωής μου με την ελπίδα να γυρίσει στην αγκαλιά μου παρά να προδώσω τον έρωτά μου και να θάψω βαθιά μέσα μου ό,τι νιώθω για εκείνον.

Η έλξη που νιώθω γι’ αυτόν είναι τόσο ισχυρή που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου. Πονάω κάθε στιγμή μακριά του, αισθάνομαι ότι έχω ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Μόνο εκείνος μπορεί να το γεμίσει και να γιατρέψει αυτήν την πληγή που με καίει. Όμως είναι μακριά μου και εγώ νιώθω ολομόναχη σε έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορώ να επιβιώσω χωρίς το άλλο μου μισό. Το μόνο που ζητώ είναι να βρεθώ κοντά του και να με σφίξει στα δυνατά του χέρια. Εκεί ανήκω. Στην αγκαλιά του.

Κάθε μέρα ανυπομονώ να με πάρει ο ύπνος για να τον συναντήσω στα όνειρα μου. Η μορφή του φαντάζει τόσο αληθινή ώστε ξεγελιέμαι και πιστεύω πως είναι στο πλάι μου. Στα όνειρα μου είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, νιώθω γαλήνη και προστασία στην αγκαλιά του. Η ζωή μου είναι σαν ένα ατέλειωτο και οδυνηρό ταξίδι στην έρημο και κάθε μου όνειρο μαζί του είναι μια όαση. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την θαλπωρή που νιώθω όταν είμαι δίπλα του. Η αγάπη μου γι αυτόν είναι απεριόριστη και ανεξάντλητη. Ποτέ δεν πίστευα πως άνθρωπος μπορεί να έχει τόση αγάπη μέσα του. Θέλω να ζήσω την υπόλοιπη μου ζωή μαζί του, να τον φροντίζω, να του δείχνω την αγάπη μου. Θέλω να φτιάξουμε ένα σπιτικό , να κάνουμε οικογένεια.  Θέλω να του λέω πως τον αγαπώ για να το ξέρει.

Ξαφνικά επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Αυτό το απαίσιο συναίσθημα που με την εμφάνισή του μου κλέβει τα όνειρα και τις ελπίδες. Υπάρχει μία συσσωρευμένη ένταση στον αέρα, θέλω να ξεσπάσω. Κάπως έτσι μέσα στο σκοτάδι βρίσκομαι μόνη μου και κλαίω. Τα δάκρυα μου κυλούν ασταμάτητα και εμποδίζουν την αναπνοή μου. Είμαι δυστυχισμένη. Νιώθω εγκαταλειμμένη και ανίκανη σε αυτό το σκοτεινό και μικρό κελί. Το πάτωμα είναι κρύο κάτω από τα σκελετωμένα πόδια μου και μοναδική πηγή θερμότητας ένα κερί που τείνει να σβήσει. Έτσι είμαι και εγώ, σαν το κερί. Έχω μια φλόγα μέσα μου, την αγάπη μου για εκείνον, η φλόγα αυτή όμως με καίει και εγώ λιώνω μακριά του. Λιώνω αργά και βασανιστικά.

Θέλω να ακούσω τη φωνή του. Να μου τραγουδήσει. Θυμάμαι μία φορά μου είχε πει ένα τραγούδι. Ανακαλώ αυτές τις στιγμές και νιώθω να απλώνεται ένα διάφανο πέπλο κατάνυξης πάνω στο τρομαγμένο και κάτισχνο κορμί μου προσφέροντας μου ανακούφιση. Φυλάω τις αναμνήσεις μου μαζί του βαθιά μέσα μου έτσι ώστε να μην χαθούν ποτέ γιατί έχω ανάγκη να τον σκέφτομαι. Η αγάπη μας έχει συναντήσει τόσους φραγμούς και εμπόδια αλλά είμαι σίγουρη πως στο τέλος θα υπερισχύσει. Κάποτε αυτός ο άχρονος χρόνος θα φτάσει στο τέλος του και εμείς οι δυο θα ανταμώσουμε.